Кайчакларда искиткеч җиңел, гади генә гамәлдән баш тартып, үзебезне зур хәерлелектән мәхрүм итәбез. Шул гамәлләрнең берсе – исәнләшү. Без, татарлар, ислам динендә булып та дуслар, туганнар, күршеләр һ.б. кешеләр белән очрашкач, сүзебезне «исәнмесез», «хәерле көн», «сәлам» дип башлап җибәрәбез. Әйе, һичшиксез, бу – әдәплелек билгесе....

Динебез үзеңне генә кайгыртмыйча, булган малыңны калганнар белән дә бүлешеп – ярдәмләшеп, садакалар биреп яшәүне хуплый. Шундый юмарт кешеләрне Аллаһы тәгалә Коръәндә орлык чәчүчеләр белән чагыштырган: «Аллаһ юлында үзләренең малларыннан өлеш чыгаручылар мисалы – җиргә орлык чәчүчеләр мисалы кебек. Уңдырышлы җиргә төртелгән һәр орлыктан җиде...